Lieve supporters.
Het is afgelopen, uitgelopen, afgerond, doel gehaald en tot een mooi einde volbracht. En met jullie steun kunnen we het project nu nog langer ondersteunen.
Vier jaar geleden met Jet Brouwer (baas Simavi) en consorten bedacht dat we zoiets wilden doen. Dat ik uit ervaring wist dat het veel gaver is om donateurs de kans te geven om te kunnen zien wat er met de donaties gerealiseerd kan worden, dat hands-on veel meer impact heeft.
En nu behoren wij van #hikeforhealth2019 tot de pilot groep van dit idee waarvan er nog velen gaan komen.
We hadden allemaal eigenlijk geen idee van wat zou komen. Uit ervaring wist ik dat alleen al de projecten bezoeken, als je net ingevlogen bent uit een zeer druk leven, heel veel impact zou hebben en dodelijk vermoeiend is. Maar hoe de hike daarop volgend zou zijn, wist niemand en dat was achteraf misschien maar goed ook.
Voor de volgende groepen gaan ze zeker het een en ander aanpassen. Minder druk programma en af en toe tijd om bij te komen. Diep respect heb ik voor allen die ook met onbekenden kamers moesten delen na de zeer intensieve dagbestedingen. Ik was daar immers heerlijk met mijn lief en bovendien met twee lieve vriendinnen uit mijn dispuut.
Na onze laatste hike dag, appel-eitje en wat mij betreft toch opeens veel te abrupt beëindigd, reden we het laatste stuk de berg af in 5 hobbelende 4 x 4 jeeps. Dat is op zich ook nog een heel avontuur. We kwamen regelmatig onze gidsen en dragers tegen, die dezelfde berg afdaalden als wij, maar natuurlijk minstens zo snel waren. We hadden even daarvoor afscheid genomen van hen, met veel pijn in ons hart. Heel close waren we geworden met degenen die Pieter Bas en ook mij en mijn jaargenootje er door heen hebben ‘gesleept’. Evenals de baas van de touroperator www.upeverest.com in Nepal, Simon van de Nederlandse organisatie FAR( for all reasons) en Rens van Simavi...en niet te vergeten onze fotograaf Duc met zijn prachtige levensverhaal, die ons nooit uit het oog zijn verloren, met ons mee liepen in ons tempo, lief en geestig waren.
Onze vlucht naar Katmandu bleek niet te gaan. Zonder radarsysteem in de bergen, gebeurt dat heel erg vaak. Binnen no-time werd er een touringcar geregeld en was de tocht van 10 uur over 1 hobbel hoofdweg een feit. Het verkeer is anders dan bij ons. Je besterft 1000 doden onderweg maar het gaat, vaak, net goed.
Onderweg hadden wij onze bonte avond diner in de buitenlucht met vuur, kaarsen, Nepalese dansers en muziek makers en zeer dierbare speeches. Last minute georganiseerd, maar zo idyllisch! Rond 3 uur in de ochtend in ons hotel, alwaar we eerst koffers gingen herpakken. 5 uur eindelijk in slaap om om 10 uur weer met z’n allen voor het laatst te ontbijten.
Nu ik bevoorrecht ben op weer een unieke plek in ons geliefd India te mogen uitrusten, merk ik wat een aanslag dit heeft gepleegd op mijn lichaam. Het was zwaar. Veel te weinig slaap, koud, koud douchen, vieze hurk wc’s onderweg etc etc. Maar adembenemend land met zijn mensen. De mooiste natuur en uitdaging voor lichaam en geest.
De laatste dag aan de antibiotica voor de volle longen en het hoesten ( geen idee of het heeft geholpen, maar wellicht behoed van een longontsteking), alles komt los. Voor het eerst pijn aan de knieën (nooit gehad tijdens het wandelen), huilerig en de belofte was dat je veel afgevallen zou zijn! Nou ik lijk wel een zeppelin! Ik heb zo veel vocht vast gehouden. Eerder was me dat niet opgevallen. Mijn lichaam voelt strak, maar niet doordat ik prachtige spieren gekweekt heb, maar strak van het vocht. Koortslip tot in mijn neus en mond vol aften.
Maar zou ik het weer doen? Had dit niet verwacht...maar absoluut JA!! Maar dan wel met deze groep mensen! Want wat was die dynamiek bijzonder. Ze zitten allemaal in mijn hart. En hoewel het heerlijk is nu even samen met Pieter Bas te kunnen bijkomen, mis ik ze nu al oprecht!
Wil je dit ook ervaren, dat kan! Er zijn nog plekken vrij in maart 2020!
Nogmaals dank voor al jullie support ik ga dit nog heel lang verwerken, van nagenieten en mijn vruchten van plukken! X

Lieve donateurs en andere lieve vrienden.
Onze 4e hikedag zit er op! Wat een ongelofelijke ervaring en de moeilijkste lichamelijke en mentale uitdaging die ik (PB ook vermoed ik) ooit hebben gedaan en zullen doen. Dit kun je eigenlijk niet voorbereiden, tenzij je 5 dagen in de week in de sportschool staat en dan minimaal 6 uur non-stop op het steps apparaat. Of iedere dag tussen de 100 en 250 verdiepingen een trap op en neer neemt, want dat komt ook al aardig in de buurt. Maar we leven nog! Iedereen is inmiddels ziek, longen, koorts, hoofdpijn, oorpijn en keelpijn, maar we hebben elkaar er ziek en wel door heen getrokken.
Waarom is het zwaar? (In het daldorp moesten we al wat zieke mensen achter laten)De eerste dag tot aan de lunch, was het nog een soort van te doen omdat je over paden en door dorpjes naar boven klom. Maar na de lunch moesten we 4000 steile treden klimmen. Bij de lunch moesten daardoor ook wat mensen met de auto omhoog. Dit zou zogenaamd de zwaarste dag zijn. Toen ik boven kwam stonden daar al de eerder gearriveerden ons aan te moedigen. Spontaan barstte ik in huilen uit, ook bij het zien van PB die bovenaan de trap mij huilend stond op te wachten. Zo blij was ik dat hij dit gedeelte niet gedaan had! De dag erna, nietsvermoedend, weer die enorme trappen te beklimmen de hele dag. De groep werd closer en closed en velen deelden mooie en aangrijpende verhalen waarom ze deze uitdaging waren aangegaan. Op de tweede dag zakte de moed me in de schoenen toen bleek dat het hiken hier eigenlijk alleen maar bestaat uit trappen klimmen. Deze dag bleek dan ook net zo zwaar als de eerste.
De derde dag gingen we al om 3.30 uur aan de wandel om het ultieme doel te bereiken van de trip. Namelijk Poonhill. Fantastisch daar de zon op te zien komen en alle besneeuwde toppen te aanschouwen. We hadden zo’n geluk met het weer! Kraakhelder.
Wat we niet wisten, was dat we daarna nog 2 bergen gingen beklimmen en dalen (alles dus over die steile trappen), met bijna de zelfde hoogte als Poonhill. We hebben zo’n 12 uur gelopen die dag. Op mijn tandvlees. Ook gehuild en gedroomd van reddende helicopters. Na de lunch pilletje in genomen en knop omgezet.
Ook mijn enkel verzwikt in een te snelle afdaling, dus nu met strak ingebonden enkelsokje en speciale zalf, geleend van lieverds uit de groep, de laatste dagen de bergen af.
De wegen voeren je langs watervallen, de meest fantastische uitzichten, apen, overal stromend water en die waanzinnige toppen. Als je hoogtevrees hebt is deze tocht ook een afrader.
Bij later binnenkomst staat de kopgroep je op te wachten met muziek en juichen. PB kwam meestal als laatste binnen met een Sherpa en iemand van Simavi of de organisatie. Wij vallen elkaar dan steeds huilend om de hals, want zijn zo trots op elkaar. We hebben in de afgelopen 45 jaar veel samen meegemaakt, maar wat is dit weer een extra verdiepende bindende ervaring.

We verbleven soms in ‘afzien’ guesthouses en zoals nu, in 1 met eigen douche, wc en warm water!! Zo luxe!
PB liep zelfs voorop vandaag van ons groepje.
Morgen nog paar uurtjes dalen en dan weer vluchtje naar Katmandu. Blijkbaar door de luchtvervuiling daar loopt iedereen een soort long aandoening op. Als we dat hadden geweten, hadden we met die longkapjes op moeten lopen de eerste dagen. Helaas, typisch geval van te laat!
Ook heb ik braaf de yogaklasjes gedaan in de vroege ochtend, want hé, je wilt alles afvinken.

Ik ga nu een heerlijke warme douche nemen, hoop ik en hoop zo wat op te knappen door een wonderpil! Dank voor al jullie support! En mocht je nog meer verhalen willen horen...ik denk dat wij hier nog weken verhalen over kunnen vertellen.
Liefs, Madelon

En vandaag bezochten we de projecten waarvoor wij jullie steun gezocht hebben. Een heel ander verhaal dan gisteren. Hier was alles nog zeer onder ontwikkeld. De vrouwen daar waren in eerste instantie zeer terughoudend met de hulp die daar geboden werd. Ze hadden geen interesse in wc’s en ook niet in voorlichting mbt zwangerschappen, hygiëne, medische ondersteuning en water. Inmiddels zijn ze wel enthousiast maar zal het hier nog enkele jaren duren voordat ze zo ver zijn als de projecten die we gisteren bezochten. Wel fantastisch om te zien dat je uiteindelijk met alle donaties zo veel verschil kunt maken.

Lieve allemaal. We beleven zo veel op 1 dag, dat het bijna niet goed na te vertellen is! Gisteren gingen we naar 2 projecten die na jaren hulp van Simavi er fantastisch uitzien. Wij werden ontvangen door een grote groep vrouwen die dmv micro-kredieten, het leven in hun gemeenschap zeer voor elkaar hebben. Hun huizen waren zeer schoon, ze bezaten wc’s en waterputten. Hun mannen werkten
veelal in Arabië, waardoor zij enorme zelfstandige vrouwen zijn. Wij werden zeer warm ontvangen, mochten hun huizen bezichtigen en na afloop dansten wij met deze uitgelaten vrouwen. Hier was echt duidelijk te zien hoeveel een jarenlange inspanning van Simavi zijn vruchten heeft afgeworpen.

Lieve allemaal. Wat zijn we dolgelukkig dat we eerder naar Nepal vertrokken zijn! We hebben zoveel fantastische plekken al kunnen bezoeken en zoveel meegemaakt. Inmiddels 400 foto’s verder en verliefd op dit land. De anderen van de Simavi groep druppelde ook zo’n beetje het land binnen en morgenavond ons eerste gezamenlijke diner. Vrijdag ochtend vertrek naar het eerste Simavi project! Vreselijk spannend allemaal. We houden jullie op de hoogte....mits we WiFi hebben! Liefs xx

Inmiddels struinen we anderhalve dag door prachtig Katmandu. Behalve op ‘Polar Steps’ kunnen jullie mij ook dagelijks volgen op Instagram. Mij vind je daar onder: madelon_mosinterior.nl

Jaaaaa vandaag vertrekken wij naar Katmandu! Zo'n zin in. Op de foto zie je het Simavi programma. Je kunt ons volgen via de gratis te downloaden app 'Polar Steps'

www.polarsteps.com/MadelonMijnsterOudshoornSpaargaren.

Tot over 3 weken!

Liefs,

Lieve allemaal, jullie kunnen ons volgen via de gratis app 'Polar Steps'. Mochten jullie die niet hebben dan is het sowieso een leuke app als je van reizen houdt. Wie houdt daar niet van? Onze hike dus te volgen via:
www.polarsteps.com/MadelonMijnsterOudshoornSpaargaren.

Lieve familie, vrienden, donateurs,

Afgelopen weekend was het dan zo ver! Eindelijk onze eerste wandeling op een heuse berg.
Zomaar 23 minuten achter ons huis in Frankrijk, blijk je geweldige hikes te kunnen doen met de meest ongelofelijke uitzichten. Want behalve uitzicht op de Alpen heb je ook een groot deel van de Côte d'Azurkust in je vizier. Adembenemend mooi.
De mevrouw bij het toeristenbureau in het middeleeuwse plaatsje Gourdon, bleek een Nederlandse, dus die kon ons adviseren. Toch lekkerder in je moerstaal.
En zo gingen wij de paden op met onze jongste (ver) voorop. En laat ik nou net van mijn vriendinnen een fitbit hebben gekregen waarmee ik dag en nacht alles kan bijhouden! Zo zouden wij volgens dit apparaat 124 verdieping geklommen en hebben wij totaal 11 km afgelegd. Er stond 3 1/2 uur voor maar wij hebben er 2 1/2 uur over gedaan. Naar boven trotseerden wij stijle smalle geitenpaden met heel veel losse keien. Nu nog zonder loopstokken. Dat was vooral op de tocht naar beneden op al die losse stenen best eng balanceren. Dan kan het wellicht alleen maar meevallen straks als we wel wandelstokken hebben.
Onderweg kwamen we veel langsscherende paragliders tegen en natuurlijk zeer ervaren hikers.
Maar we did it! Onze eerste echte berghike. Zonder kleerscheuren. Nog wat geplande weekenden te gaan in de Alpen voor het echte werk in November! Keep you posted.

Hoe mooi is ons eigen land! Wat je allemaal niet tegenkomt tijdens de 'paaltjes' wandelingen!